#4

   

Proszę cię...

 Weź mnie za ręce i pomóż mi wstać.

Mam złamane serce.

 Andreas

          ***

Zostaję na zewnątrz, dopóki nie zaczynają mnie wołać. Zgrzytam zębami i wracam tam, choć najchętniej rzuciłbym się do ucieczki i odjechał bez kolegów w siną dal. Wszyscy patrzą na mnie, jak na wariata. To miejsce jest takie dziwne i trochę przerażające, a nawet bardzo... Do tego ta dziewczyna z dzieckiem.

— Musiałem odebrać — stwierdzam, wzruszając ramionami w obronnym geście. Richard robi wielkie oczy i ledwo widocznie potrząsa głową, niezadowolony. Palant. Zachowuje się, jakbyśmy byli w przedszkolu i gdyby mógł, to zapewne naskarżyłby na mnie nauczycielce, a w tym wypadku którejś z... zakonnic.

Czas mija szybko i zanim mam okazję znów się zirytować, jesteśmy już wolni. Wychodzę jako pierwszy, trochę nieuprzejmie, bo bez większego pożegnania. Może chcieli mi podziękować, czy coś... Szczerze? Mam to gdzieś. Chcę jak najprędzej oddzwonić do Brigitte i nakłonić ją, by z okazji tego, że wróciła do kraju, jeszcze tego wieczora rozłożyła dla mnie swoje cudne nogi. O, tak. Tego mi właśnie potrzeba. Pędzę do samochodu nieźle nakręcony i natychmiast wskakuję za kierownicę, odpalając silnik. Po kilku minutach dołącza do mnie Richard, chyba równie wstrząśnięty pobytem w klasztorze.

Czekamy już tylko na Wanka, który najwidoczniej wciąż nie może zostawić tych dzieci w spokoju — nie dziwi mnie to, bo w jego wieku instynkt ojca musi być już bardzo silny, choć nie jestem do końca pewien czy takie określenie w ogóle istnieje. W końcu się zjawia, obładowany plastikowymi opakowaniami.

— Ciasto domowej... to znaczy... klasztornej roboty! — drze się zaraz od wyjścia, jakby odkrył coś wyjątkowo ważnego, a ja tylko przewracam oczami, bo wiem, że i tak się tym ciastem nie podzieli. Wyświetlacz w moim telefonie nie gaśnie i dociera do mnie, że blondynka musi być naprawdę zniecierpliwiona. Albo zdesperowana... Wcale mi to nie przeszkadza, a wręcz niemożliwe cieszy.

— Ładuj tyłek, gamoniu, bo się śpieszę!

Potrząsa głową i wystawia mi język, jakby miał siedem lat, a nie o dwadzieścia więcej, ale wsiada posłusznie, a ja pobudzam silnik do życia. Z wielkim uwielbieniem wsłuchuję się w ten cichy pomruk, gdy powoli wycofuję z podjazdu i wyjeżdżam na główną ulicę. Przejeżdżamy jakieś kilkadziesiąt metrów, może trochę więcej, a w tym czasie Wankowi udaje się wpakować do ust wielki kawał ciasta, którego początkowo nie może pogryźć i śmieję się głośno z jego dziecinności, gdy jakaś nieznana siła po raz kolejny każe mi spojrzeć w bok, tym razem na chodnik po mojej prawej stronie. Patrzę i własnym oczom nie wierzę — to ona, panna ze śliwką! Idzie sobie sama, już bez dziecka. Dźwiga ciężką torbę, identyczną jak moja treningowa i choć wokół panuje słoneczna pogoda, to ja wyobrażam ją sobie w strugach deszczu i pod parasolem, smutną i wyczerpaną. Wzdrygam się w reakcji na dziwne uczucie chłodu, które mnie ogarnia.

— Dlaczego zwalniamy? — pyta Richard, czym zwraca mi uwagę na to, że całkiem nieświadomie zdjąłem stopę z gazu. W jego głosie pobrzmiewa ton wyrzutu. Myślałby kto, że lubi szybką jazdę!

Nie panuję nad sobą. Dociskam gaz, a później znów go zwalniam. Opanowało mnie niezdecydowanie, choć nie wiem dokładnie co chciałbym zrobić. Dlaczego chcę się zatrzymać?

— Znam ją. — Słowa same opuszczają moje usta, zanim mam możliwość się nad nimi zastanowić. Podnoszę głos i krzyczę: — Ej! Wskakuj!

Wiem, że zachowuję się co najmniej dziwnie, bo takie nagabywanie panienek na ulicy nie jest w moim stylu, ale nie mogę poradzić zupełnie nic na to uczucie, które mnie opanowało. Ona musi wsiąść! Niestety, nie odwraca się, słysząc moje wołanie. Wiem, że mnie słyszała. Jadę powoli, tuż przy chodniku i nie spuszczam z niej wzroku.

— Możesz mi powiedzieć jaka nieznana forma głupoty osiadła ci na mózgu? — pyta Wank. — Dlaczego zaczepiasz obcą laskę na ulicy? To nawet nie są nasze rejony, a ona nie jest żywym klonem lalki Barbie, więc skąd możesz ją znać?

Słyszę go doskonale, ale nie odpowiadam. Uderza mnie w tył głowy  i muszę zacisnąć zęby, żeby mu nie oddać. — Wellinger, co ty wyczyniasz?

Wciąż go ignoruję, tak samo jak tamta dziewczyna ignoruje mnie i już wzbiera we mnie złość, mam zamiar odjechać, ale wtedy to się dzieje — za naszymi plecami rozlega się ogłuszający ryk klaksonu, a sekundę później wyprzedza nas jakaś kosztowna bryka i dziewczyna odwraca się, patrząc prosto na mnie. Dziwnie mnie to cieszy, a równocześnie niepokoi. Odniosłem triumf, bo posłuchała, ale co teraz? Żółte cacko zostawia nas daleko w tyle, a za moim uchem Wank pomstuje na kierowcę i wymachuje rękami — zawsze pierwszy do rozróby.

Dziewczyna wygląda na zdezorientowaną i jakby czymś poruszoną. Gapimy się na siebie, a czas stanął w miejscu już chwilę wcześniej i nie ma zamiaru ruszyć. Czego ja od niej chcę? Łapię się na tym, że nie mam pojęcia. Czy mnie zainteresowała? Nie! Niby czym? Chyba nie tą obitą twarzą. Jestem tylko ciekaw... ale nie wiem czego.

— Ty ją tak urządziłeś? — pyta Wank, więc pewnie myśli, że poznałem ją wcześniej i miałem z nią jakieś bliższe kontakty. — Naczytałeś się tych babskich książek o kajdankach i pejczach? Nic dziwnego, że nie chce wsiąść.

 Obserwuję ją, gdy powoli schodzi z chodnika i zauważam, że jest roztrzęsiona. Dziwne. Nikt jej nigdy nie podwoził? Może się mnie boi? Patrzy wzrokiem zbitego szczeniaka, jakbym coś jej zrobił. Tak, dokładnie widzę ten wyrzut w jej dużych oczach, a później zrywa kontakt wzrokowy, by otworzyć sobie drzwi. Musi siedzieć obok Wanka, czego szczerze jej współczuję. 

— Siemano — zwraca się do niej jak jakiś kretyn, tym swoim irytującym głosem i we wstecznym lusterku widzę, że przygląda się jej z prawdziwym zainteresowaniem. 

Ona jedynie uśmiecha się nieśmiało i zakłada krótkie włosy za ucho, lecz te natychmiast wracają na swoje miejsce, gdy tylko przyśpieszam i włączam się do ruchu. Trzyma palce przy czole i wtedy nasze spojrzenia się krzyżują, tylko na sekundę. Samochód podskakuje na nierówności — to próg zwalniający, którego nie zauważyłem. Przejechaliśmy właśnie obok szkoły podstawowej. Richard parska śmiechem, po raz pierwszy od dłuższego czasu dając znak życia. Odchrząkuję, bo robi mi się głupio. Ciekawe co sobie pomyślała? Pewnie, że jestem gównianym kierowcą! W dodatku zrobiłem z siebie idiotę, a oni mi tego nie zapomną.

Wciągam ciepłe powietrze do płuc, powoli i głęboko, by skupić się na jeździe. Znów zerkam w lusterko, całkowicie odruchowo — widzę jej profil, gdy cała spięta patrzy gdzieś w bok. Ma ładne usta, co zauważyłem już wcześniej i ciekawy błysk w oczach — jakby wiedziała coś, o czym ja nie mam pojęcia. To mnie intryguje! Zazwyczaj potrafię rozgryźć panienkę w kilka sekund, bo większość z nich chce tylko jednego, ale ta jest inna. Tajemnicza... Nie mogę przestać na nią patrzeć, choć nie jest piękna, ani nawet w moim typie.

— Mówiłaś coś? — pyta nagle Richard, wciąż rżąc po cichu ze śmiechu i chcę zjechać na pobocze, by wyrzucić go pod pierwszą lepszą bramą, bo niesamowicie działa mi na nerwy. Dlaczego, do cholery, jest mu tak wesoło?

— Tutaj mieszkam.

Głos jest tak cichy i drżący, a sens słów dociera do mnie zbyt późno i nie reaguję wystarczająco szybko. Gwałtownie wciskam hamulec, dopiero później patrząc w lusterko. Nikt w nas nie uderzył, więc nie ma się czym przejmować. Zawracam, prawie wpadając do rowu i po chwili zatrzymuję się tam, gdzie kazała, wzbijając w powietrze tonę piasku z pobocza. Richard wciąż się śmieje, a ja tym razem mam ochotę trzasnąć go w łeb!

— Nie biedujecie — oświadcza Wank i słyszę podziw w jego głosie, choć podbudowany niemałym zdziwieniem. 

Patrząc na widoczny przez masywne pręty budynek, mam wrażenie, że musiałem się pomylić, ale dobrze znam tę okolicę i wiem, że nie ma tu skromnych chatek, do których pasowałaby ta dziewczyna. To najbogatsza część miasta i mieszkają tu same snoby. Już mam pytać, czy jest pewna, że czegoś nie pomyliła, ale ona wysiada szybko, więc zamieram z pytaniem na ustach. Rzeczywiście musi tam mieszkać! 

— Dziękuję za podwózkę — mówi spłoszona i usiłuje nie patrzeć w moją stronę, choć co chwilę zerka i odwraca wzrok. 

Ja za to znów się gapię. Taka dzielnica i taki dom! Coś mi tu nie gra... Nie wygląda na panienkę z dobrego domu, bo ma na sobie zwykłe, sportowe ciuchy, nic ekstrawaganckiego. Nawet nie jest umalowana, nie licząc fioletu pod okiem! Co za dziwaczka... Jestem całkowicie wyprowadzony z równowagi i sam nie wiem czemu. Dlaczego się interesuję? Dlaczego po prostu nie odjadę?

Ma niebieskie oczy, czy może zielone? Gdybym tylko mógł widzieć je z bliska! Patrzy, jakby znała moje tajemnice. To mnie denerwuje, irytuje wręcz. Niech już sobie pójdzie! No, idź już! Przewiercam ją wzrokiem na wylot i wreszcie się peszy, po czym podnosi torbę i ucieka, a ja czuję, że o czymś zapomniałem.

— Jak ci na imię? — woła Wank, więc wciągam powietrze nosem, bo choć wcale mnie nie interesuje jak ona się nazywa, to chcę usłyszeć.

— Romy! — odpowiada, a ja zapamiętuję je od razu, choć tak właściwie wcale nie chcę. To zbędne. Ładne imię, stare. O czym ja w ogóle myślę? Dziewczyna znika za bramą.

— Miło było! — Wank nie daje za wygraną i nie może się odczepić. — Do... kiedyś!

Cofam na wyczucie i znów nie patrzę w lusterka, raz tylko zerkając w bok. Nic mi się nie chce. Ten dzień mnie wykończył, a mam świadomość tego, że miałem jakieś plany na wieczór, choć w tym momencie nie mogę sobie przypomnieć jakie. Co było nie tak z tą panienką i dlaczego wciąż się nad tym zastanawiam? Co się ze mną dzieje?

— Chyba lubi się bić — stwierdza mój przyjaciel, znów komentując jej zasiniałą twarz. — Ładna dziewuszka. 

Richard prycha lekceważąco, a ja mierzę go wzrokiem i sam nie wiem, czy się z nim zgadzam, czy za chwilę nie zdzielę go po czuprynie.

— Ładna — powtarza z naciskiem Wank i targa Richarda za ucho. — Doprawdy bardzo przyjemna.

Szarpią się jeszcze przez chwilę, a ja skupiam uwagę na jezdni. Nie jest upalnie, ale czuję, że cały się zgrzałem. Co do licha? Czy do tego stopnia podziałała na mnie ta obca dziewczyna? Romy... Dziwaczka.

— Myślicie, że ona naprawdę tam mieszka? — pyta Richard, gdy już prawie dojeżdżamy do celu naszej podróży. Ma czerwone ucho i rozczochrane włosy, a Wank siedzi z tyłu, całkowicie z siebie zadowolony.

— To znaczy? — chcę wiedzieć, bo nie bardzo go rozumiem, ale powoli przychodzi na mnie olśnienie. Może...

— Ja wiem, ja wiem! — drze się ten palant z tyłu i pewnym jest, że nie wymyślił nic mądrego. — Ona tam sprząta, nie ma innej możliwości!

Unoszę wysoko brwi i już mam go wyśmiać, bo w sumie to całkiem inaczej wyobrażałem sobie sprzątaczkę — jako starszą panią, uzbrojoną w ścierki i butelki z płynem do szyb. Później dodaję dwa do dwóch — przecież ona najprawdopodobniej ma dziecko! Skoro nie mieszka w tej willi, a tylko sprząta, to na pewno jej domem jest klasztor, w którym po raz pierwszy ją zobaczyłem. Trochę mi jej żal — pewnie ma nieciekawe życie. Wzruszam tylko ramionami, bo całe zainteresowanie jej osobą wyparowuje w jednej sekundzie i może nawet wspomniałbym ją jeszcze później, ale wibrująca w kieszeni spodni komórka przypomina mi wreszcie, jakie miałem plany na wieczór.

— Witaj — słyszę uwodzicielski głos, gdy odbieram po trzecim sygnale. — Długo kazałeś na siebie czekać.

Śmieję się cicho i uruchamiam program kompletnego bajerowania chętnej laski. Zależy mi tylko na jednym. Później Brigitte opowiada o powrocie do domu po tak długim czasie, a ja próbuję ignorować buczenie moich kolegów i udawać zainteresowanego. Nagle dziewczyna cichnie i słyszę w słuchawce jakieś zamieszanie.

— Przepraszam cię, możemy na chwilę przerwać? — szczebiocze uradowanym głosem. — Właśnie wróciła moja młodsza siostra, chcę się przywitać. Bardzo za nią tęskniłam.

***

Czołem!

Po raz kolejny muszę przeprosić za przeciąganie terminów, ale tak niestety wyszło. Rozdział miał być na wczoraj, a ja wymiękłam gdzieś po północy i zwyczajnie zasnęłam. Ciężko mi się pisało tym razem, muszę to przyznać. Męska perspektywa idzie mi opornie, ale nie martwię się, bo zawsze tak było. Chętniej wczuwam się w osobę mojej bohaterki, bo ma ona w sobie trochę mnie, więc łatwo mi wyrazić jej uczucia i zmieniać je na tekst. 

 

Akcja będzie nabierała tempa już w najbliższych rozdziałach. Chyba domyślacie się, że Brigitte zechce zaprosić swój nowy męski nabytek do domu, a ten ochoczo skorzysta, i tu mam napisaną świetną scenę, niczym z czarnej komedii ;) Zbliżają się urodziny Romy, a więc przyjęcie i takie tam sprawy... Siostra przyjechała z zagranicy, rodzinka się zjedzie. Będzie się działo, szczególnie, gdy nasza R. zobaczy kogo przyprowadziła B., a nie muszę dodawać, że akurat wtedy będzie jeden z jej „ciemnych” dni. Zachęcam więc, żebyście zostały ze mną i dały szansę temu opowiadaniu, bym mogła rozwinąć skrzydła.

Na koniec chcę Wam serdecznie podziękować za komentarze, wyświetlenia i ankietę. Jest Was więcej, niż się spodziewałam i nawet nie wiecie jaką radość mi to sprawia! Czuję się w jakiś sposób wartościowa :) Pozdrawiam cieplutko w ten upalny wieczór!

*ankietka na dole dla tych, co jeszcze nie głosowały