#3

***

 https://www.youtube.com/watch?v=lslukILlJ5g

 ***

Romy

  ***

Nie boję się już krytyki innych. Sama potrafię zranić się najbardziej dotkliwie, czasem tylko myślami, dlatego też zachowanie tamtego chłopaka nie sprawiło mi większej przykrości. Wiem, że nie jestem tym typem dziewczyny, w której można zakochać się od pierwszego wejrzenia. Albo zakochać się w ogóle... Puściłabym cały incydent w zapomnienie, ale nie mogę! Twarz blondyna raz po raz wraca mi przed oczy, całkowicie nieproszona. Nie chcę jej tam! Potrząsam głową i skupiam się na bezpiecznym przejściu przez jezdnię — opuściłam klasztor, oddawszy beczącą Inge w ramiona zdezorientowanej zakonnicy. Nie byłam w stanie spędzić tam ani minuty dłużej, ten dzień był stanowczo zbyt nerwowy, więc potrzebuję snu oraz lekarstw, i to natychmiast. Jest jeszcze coś, co skuteczniej wyprowadziło mnie z równowagi, niż nieuprzejmy chłopak — moja siostra dzwoniła już pięć razy, a to może oznaczać tylko jedno... Wróciła.

Wymknęłam się niepostrzeżenie, bardzo uważając, by przypadkiem nie natknąć się znów na jakiegoś nawiedzonego sportowca, albo kogoś z ekipy telewizyjnej. Co prawda była ona skromna — jedynie dziennikarka i facet z kamerą, jednak mój wygląd mógłby ich zainteresować. Wyglądam przecież jak ofiara przemocy domowej z tą fioletową śliwką pod okiem! Odetchnęłam dopiero, gdy zamknęła się za mną furtka i mogłam zostawić za sobą klasztor, który zazwyczaj jest moim schronieniem. Torba ciąży mi niesamowicie, ale idę co sił, by jak najszybciej dotrzeć do domu. Czy Brigitte skończyła już kurs i wróciła do domu, nic nikomu nie mówiąc? To do niej niepodobne — zazwyczaj wszem wobec ogłasza daty przyjazdu z dokładnością do godziny. Dlaczego tym razem miałoby być inaczej? A może to ja nie byłam wtajemniczona w jej plany... Nie zdziwiłabym się, matka doskonale wyszkoliła ją, jeśli chodzi o zachowywanie wobec mnie dystansu. Jesteśmy rodzonymi siostrami, ale prawda jest taka, że prawie się nie znamy. Dzieciństwo spędzałyśmy osobno — ja w domu, pod czujnym okiem i ciężką dłonią matki, ona zaś w rozjazdach po całym kontynencie, sama, jeśli nie liczyć zmienianych raz za razem trenerów. Uprawiamy łyżwiarstwo od kiedy tylko nauczyłyśmy się chodzić, choć nie dla mnie były prestiżowe zagraniczne szkoły. Rodzice mieli już swój ideał, bo Brigitte od dziecka wróżono wielką karierę.

W moim przypadku nie było tak łatwo — byłam oporna na trenerów, wiedzę i przede wszystkim leniwa. Nienawidziłam łyżew, wczesnego wstawania, a najbardziej krzyku matki, która z trybun nakazywała mi podnosić się natychmiast, gdy tylko upadłam. Często się przewracałam. Krzyczeli na mnie trenerzy, krzyczała i ona, zagłuszając głos w mojej głowie, który również krzyczał, ale wzywając pomocy... Byłam dość pulchnym dzieckiem, jak to mówią — słodkim pączuszkiem. Do tej pory, oglądając stare zdjęcia, nie mogę patrzeć na siebie z tamtych lat. Te okrągłe policzki, rumiane jak dojrzałe jabłka... Dobrze, że matka nie pozwoliła mi wyrosnąć na równie krągłą nastolatkę. Hamowała mój apetyt na wszelkie możliwe sposoby, aż doszłam do perfekcji w odmawianiu sobie wszystkiego, co dobre — chciałam być taka, jak moja szczupła z natury siostra.

Brigitte od zawsze traktowała mnie na tyle dobrze, na ile tylko można traktować młodszą siostrę, z którą nie ma się zbyt wiele wspólnego — była uprzejma. Odwdzięczałam się tym samym, jeśli miałam dobry dzień. W naszym domu panuje niepisane prawo, by odpuszczać mi, gdy mam "ciemne" dni oraz mojej matce, kiedy jest na kacu, czyli w obu przypadkach bardzo często.

Pierwsze oznaki mojej choroby nie były jakoś specjalnie niepokojące — pewnej nocy zbudziłam się we własnym łóżku, okropnie przerażona. Była trzecia nad ranem, a moje serce biło tak szybko, jak jeszcze nigdy wcześniej. Kończyny drętwiały, ciało zalewał zimny pot. Bałam się czegoś, choć nie wiedziałam czego. To okropne uczucie — czujesz, że stanie ci się coś złego, nagle... zaraz! Nie można się uspokoić i myśleć racjonalnie. Nie odważyłam się jednak nikomu o tym powiedzieć i od tamtej nocy męczyłam się w ten sposób co jakiś czas. Później było już tylko gorzej... Przerażało mnie wszystko, nawet zwykłe wyjście z domu. Nie mogłam trenować, nie miałam siły, ani motywacji. Gasłam w oka mgnieniu. To postępowało, a kumulacja nastąpiła, gdy któregoś ranka po nieprzespanej nocy po prostu nie podniosłam się z łóżka, wstrząsana niepohamowanym strachem i płaczem. Dowiedzieli się wszyscy, nawet Brigitte. Patrzyli na mnie jak na wariatkę... Pobyt w szpitalu wypchnęłam ze swojej pamięci i widzę go jedynie w szarych barwach niewyraźnego wspomnienia. Było okropnie, ale pokonałam pierwsze uderzenie choroby — tak powiedział lekarz. Muszę z nią żyć, choć wiem, że ona tylko czeka, by znów zaatakować. Jestem niestabilna... zmienna, humorzasta. Ktoś mógłby powiedzieć, że to kaprysy panienki z dobrego domu, ale to nieprawda. Oddałabym wszystkie pieniądze za to, by wreszcie poczuć się normalnie, jak inni. Chciałabym odciąć się od tych strachów, zostawić za sobą przeszłość i znaleźć wreszcie kogoś, kto by mnie zrozumiał. Przyjaciela.

Pocę się. Popołudnie jest przyjemnie ciepłe, a ja czuję strużki wody ściekające mi po karku. To nerwy. To tylko nerwy. Usiłuję się uspokoić. Muszę! Oddycham głęboko, skupiając wzrok na mijanym właśnie żywopłocie. Jest intensywnie zielony, szmaragdowy i trochę wyschnięty. Słyszę odgłosy ruchu ulicznego i szczekanie psa, dobiegające od strony dużego osiedla mieszkaniowego. Nieświadomie liczę kroki i oczywiście stawiam stopy tak, by nie trafiać w przerwy między płytami chodnikowymi. To jest silniejsze ode mnie — gdybym się pomyliła, musiałabym się cofnąć i powtórzyć ruch, inaczej poczucie winy nie dałoby mi wytchnienia.

Coś nie daje mi spokoju, wierci w brzuchu głęboką, czarną dziurę i sprawia, że moje serce dziko kołacze. Nienawidzę tego stanu. Wiem jak to opanować, ale go nienawidzę! Chcę uciekać, choć nie wiem przed kim i dokąd. Wzrok mi się wyostrza, oddech jest szybszy i niepokojąco płytki. Nie duszę się, dobrze o tym wiem, a mimo to mam wrażenie, że wokół jest parno, że brakuje powietrza. 

Muszę przystanąć. Biorę trzy głębokie, nieco spazmatyczne wdechy, a przy tym udaję, że poprawiam jedynie pasek torby na ramieniu. Jestem żałosna. Mijająca mnie kobieta przez przypadek ociera się o mnie łokciem. Wzdrygam się i prawie wrzeszczę. Odwraca się i patrzy z politowaniem. Pewnie myśli, że jestem wariatką. Nie, złociutka, to jest właśnie jeden z moich ataków paniki, do których przywykłąm. Muszę się ogarnąć, bo inaczej nie dotrę do domu o własnych siłach. Nie mogę pozwolić nerwom, by wzięły górę. To złe przeczucie, to tylko moja własna fanaberia, wymysł przemęczonego umysłu. Spuszczam wzrok. Muszę się przemóc. Muszę! 

Stoję tu, tak po prostu zagubiona w swojej własnej głowie... Nie wiem, jak mam zrobić kolejny krok, jak się opanować. Ludzie mijają mnie bez reakcji, a ja za każdym razem wzdrygam się, gdy czuję koło siebie ich ruch, ciepło bijące od rozgrzanych ciał. Chciałabym być teraz sama, w zaciszu swojego pokoju, gdzie mogę skryć się przed całym światem, bezpieczna dzięki drzwiom zamkniętym na klucz. Nie mam po kogo zadzwonić, nie mam znikąd pomocy. Może, gdybym zawiadomiła Eryka... ale nie chcę, żeby oglądał mnie w takim stanie po raz kolejny.

Co się dzieje w moim umyśle? Wszystko! Tam się mieści cały wszechświat w jednej sekundzie, w jednym myśli mgnieniu... aż nagle wszystko zwalnia, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki — napięcie opada, spływa po mnie zimną falą, przynosząc uczucie przyjemnego mrowienia. Mogę odetchnąć głęboko, prawdziwie głęboko. I uśmiecham się, bo wiem, że już po wszystkim. Będzie dobrze. Musi być.

 Poprawiam torbę, której pasek wciska mi się w skórę tuż przy obojczyku, a później ocieram kropelki potu z górnej wargi. Wciąż nie mogę nacieszyć się możliwością normalnego oddychania. To wspaniałe uczucie, niepowtarzalne. Jakbym w jednej sekundzie zgubiła gdzieś ciężki kamień, zalegający wcześniej w brzuchu. Przygładzam też włosy i ruszam przed siebie, jednak udaje mi się zrobić jedynie kilka kroków, gdy słyszę za sobą nieznany głos.

— Ej! Wskakuj!

Nie odwracam się, bo równie dobrze może mi się tylko wydawać, że ktoś mnie woła, choć coś podpowiada mi, że to właśnie o mnie chodzi. Idę dalej, w dziwnym oczekiwaniu, ale towarzyszy mi jedynie warkot jadącego za mną samochodu. Wlecze się, słyszę to doskonale. Nagle ktoś trąbi, więc odwracam się odruchowo — kanarkowożółte auto wymija mniejsze, czerwone. Właśnie ono, kabriolet koloru świeżej krwi, jedzie za mną, tuż przy chodniku, a widok kierującego nim osobnika prawie pozbawia mnie przytomności. Jego pasażer wystawia długą rękę i celuje niecenzuralnym gestem w stronę znikającego w głębi ulicy żółtego samochodu, który ich wyprzedził. Ja mrugam tylko, niepewna. Jestem całkowicie zdezorientowana tym, co się właśnie dzieje — dlaczego po prostu mnie nie wyminęli i nie pojechali dalej? Czego może chcieć ten blondyn, który tak szybko uciekał na mój widok, że prawie wyłamał drzwi klasztornego pokoju?

Widzę jak ten ciemnowłosy gość od fucka z tylnego siedzenia nachyla się w jego stronę i szepcze mu coś do ucha. Obaj patrzą na mnie, właśnie na mnie, tak samo i ich towarzysz, który z bardzo bliska lustruje mnie intensywnie ciekawskim wzrokiem. Nie mam nawet czasu pomyśleć, jak idiotyczna jest ta sytuacja i jak bardzo pożałuję, jeśli wsiądę.

Wiem, że powinnam uciekać, bo ten kierowca nie jest mi obojętny. Poczułam coś dziwnego, widząc go wcześniej w drzwiach, ale teraz to uczucie jest o wiele silniejsze i mogę jedynie wpatrywać się z daleka w jego twarz, po raz drugi tego dnia całkowicie bezsilna wobec własnej głowy. Nie czuję się bezpiecznie. Jego obecność wytrąca mnie z równowagi, jeśli można tak powiedzieć. Nogi niosą mnie same, choć są słabe i drżące. Wsiadam, a on patrzy na mnie w taki sposób, tymi jasnymi oczami i mam ochotę krzyczeć na niego, bo nie powinien. Nie zna mnie! Nie wolno patrzeć tak na obcą dziewczynę. Ale on nie spuszcza wzroku i spogląda. Spogląda, jakby wisiała nad nami jakaś odległa katastrofa... 

— Siemano — słyszę lekki ton zainteresowania w głosie chudego bruneta, który odzywa się do mnie od razu, gdy tylko udaje mi się wpakować na siedzenie obok niego i zamknąć drzwi.

 Uśmiecham się nieśmiało, walcząc z szalejącymi włosami, gdy samochód nabiera prędkości. Próbuję założyć grzywkę za ucho, jednak nic to nie daje i znów mam ją na twarzy, końcówki przesłaniają mi widok. Wsuwam w nie palce i wtedy właśnie łapię spojrzenie blondyna w lusterku wstecznym. Natychmiast odwracam wzrok, a samochód podskakuje na jakiejś nierówności. Brunet siedzący z przodu parska śmiechem, a kierowca chrząka głośno. Nie wiem co zrobić z rękami. Siedzący obok koleś wciąż usilnie się na mnie gapi, jego pokerowy wyraz twarzy sprawia, że znów zaczynam pocić się z nerwów. Ocenia mnie? Ciekawe co myśli... Nie mogę wyglądać lepiej, niż na co dzień, czyli raczej kiepsko. Jeszcze ten fiolet pod bolącym okiem... Chcę wysiąść, i to natychmiast. To już moja ulica, moja brama. Próbuję wydobyć z siebie głos, ale robię to zbyt cicho i zbyt pózno.

— Mówiłaś coś? — pyta brunet siedzący z przodu, wciąż się śmiejąc.

— Tutaj mieszkam — chrypię lekko, akurat wtedy, gdy z wielką prędkością mijamy zamkniętą na cztery spusty, mosiężną bramę. Rozlega się pisk opon, a nikła zawartość żołądka podjeżdża mi do gardła. Cofamy się lekko, a później zawracamy. W powietrze wzbija się kurz, gdy wreszcie jesteśmy we właściwym miejscu.

— Nie biedujecie — słyszę zaskoczony i przepełniony ironią głos mojego towarzysza z tylnego siedzenia. Ten z przodu wciąż się śmieje, a kierowca wpatruje się w czarną, kutą bramę, ale nie mogę widzieć jego twarzy, jedynie tył głowy i zarys ramienia, a także opalone ręce oparte na kierownicy. Wysiadam pośpiesznie.

— Dziękuję za podwózkę. — Tylko tyle udaje mi się powiedzieć, bo blondyn patrzy teraz prosto na mnie, a ja tracę głos. Już nie wygląda, jakby się brzydził moim widokiem. Jest... zainteresowany? Zaintrygowany? Nasz kontakt wzrokowy trwa stanowczo zbyt długo i jednak to on odwraca wzrok pierwszy, a ja natychmiast się peszę. Podnoszę torbę i szybko uciekam w stronę bramy. Moja twarz płonie. Czuję napięcie w całym ciele, ale nie jest ono złe — powiedziałabym nawet, że przyjemne. Jakbym na coś czekała... Wciąż słyszę pomruk samochodu. Dlaczego nie odjeżdżają?

— Jak ci na imię? — woła za mną ten, który siedział obok.

Nie mogę się do nich odwrócić. Prawie potykam się o własne nogi. Chcą wiedzieć, jak się nazywam... Nigdy wcześniej żaden chłopak mnie o to nie pytał, tak zwyczajnie, z zainteresowaniem. To takie dziwne!

— Romy — odkrzykuję na tyle głośno, by mieć pewność, że usłyszeli i wsuwam się w małą przestrzeń między kamiennym słupem, a rozsuwającym się skrzydłem bramy.

— Miło było! — wrzeszczy jeszcze. — Do... kiedyś!

Bardzo się hamuję, ale nie mogę poradzić zupełnie nic na szeroki uśmiech, który rozciąga moją spłonioną twarz. Po chwili szczerzę się już tak, jak nie robiłam tego od wielu, wielu lat. Oglądam się przez ramię, ale między prętami widzę jedynie opadające ziarenka kurzu i niewyraźne ślady opon na podjeździe. Co się właśnie wydarzyło?

***

Cześć!

Nie kazałam długo czekać na nowy rozdział, a to za sprawą pewnej dobrej duszyczki, która uświadomiła mi, że ktoś jednak tych moich wypocin oczekuje ;) Wiem, że akcja toczy się powoli i tak naprawdę wciąż nic nie wiadomo, ale tak być musi. Jeszcze dwa rozdziały do przodu i wtedy się zacznie! Wellinger pokaże na co go stać, a Romy odkryje nieznane pokłady morderczych odruchów, których posiadania nie była świadoma. Fabuła jest nieźle pokręcona, przekonacie się same i być może wtedy wynagrodzę jakoś niezapowiedzianą zmianę obsady, no i zastój u Grzesia

Chciałabym podziękować za wszystkie wyświetlenia, których jest sporo i komentarze. Wiecie jak mnie uszczęśliwić. Przepraszam też za błędy, jestem amatorką. Pozdrawiam Was serdecznie i mam nadzieję, że ten kolejny wakacyjny tydzień upływa Wam w miłej atmosferze :)

Do napisania!

*ankietka na dole prosi o klikanie
*w tym opowiadaniu nikt nie popełni samobójstwa